शुभाय भवतु सर्वम्

पश्यति नहि यदि दर्शनयोग्यं

निष्फलमेव हि दर्शनभाग्यम्।

श्रोतव्यं नहि शृणोति चेदिह

श्रवणं किमर्थमस्माकं? वद

वदेन्न सत्यं प्रियञ्च युक्तं

वृथा भवेन्ननु रसनाधर्मः?

ऋते च सदसद्वस्तुविवेकात्

बुद्ध्या किं बत साध्यं लोके?

सुपथे यदि नहि विचरति चेद्वद

पदेन किं वा प्रयोजनं भुवि?

करोति नहि चेत् सत्कर्माणि च

करेण किं वा करणीयं भोः?

छायां प्रति।

प्रतिदिनं ममान्तिके सहर्षमागमिष्यसि।

तमसि मामुपेक्ष्य त्वं क्षणेन कुत्र गच्छसि?

रहसि किं करोषि मित्र! मनसि भीतिर्नास्ति वा?

वसति: कुत्र भवति सा च वियति वा रसातले?

कति जनास्त्वया सहैव तत्र सन्ति त्वद्गृहे?

ते तु दुःखमनुभवेयुः किं नु त्वयि च निर्गते?

त्वत्समागमः करोति मनसि हर्षमतितराम्।

त्वद्वियोगकारणाच्च दुःखितो भवाम्यहम्।

अतः च मामुपेक्ष्य गमनुचितं कदापि भोः!

सदयमात्ममित्र! त्वञ्च वस सदापि मद्गृहे।

हास्यकविता ।

अहं हताशः।

नाम किं ? सखे! – सोमशेखरः।

मातृनाम किं ? – मालतीति भोः!

कश्च जनकः? – बालचन्द्रः।

कुत्र वासः? – श्रीशिवालये।

ग्राम कस्तव ? – नेर्यमङ्गलम्।

कुत्र गच्छसि ? – मित्रमन्दिरम्।

तत्र किं कृते ? सग्धिरस्ति भोः!

किं च कारणं ? – विवाहमङ्गलम्।

का वधूर्वद ? – ताटकेति सा।

मम शुभाशयान् – तां वदामि भोः!

को वरः सखे ? – अयं जनो बत !

ममानुशोचनं – धन्यवादः।